उज्यालो अनलाइनका लागि पवन न्यौपानेबाट लेखिएको यात्रा संस्मरण ।

उफ ऽऽऽऽऽऽऽ..................घुप्लुक्कै डुबेँ म .........

बुलुक बुलुक बुलुक बुलुक कर्णालीको पानी माथि आयो, म भित्र डुब्दै गएँ । पौडिन आउँदैनथ्यो, टेक्न खोज्छु टेकिन्न, समाउन खोज्छु कतै समाईंदैन । पुरै निस्पट कालो कालो बाहेक केही देखिन । पानी पिउन थालिसकेको थिएँ । ओहो ऽऽऽऽऽऽऽऽऽ सोचेँ अब म गएँ । छोरी र बुढी सम्झेँ । तर धन्न ! ठूलो काल पन्छाएर पुर्नजिवन पाएको महसुस गरेँ । भाग्यमानी छु म शायद ! आज यो अनुभव यहाँ कोरेर सुनाउन पाइरहेको छु । यदि त्यो घटना ठूलो दुर्घटनामा परिणत भैदिएकोे भए आज यो बेला यी शब्दहरुका सट्टामा मेरा स्मृतिहरुमात्र तपाईंसामु हुने थिए । 

२८ फागुन २०७१, बिहीबारको दिन । कार्यालयले एफएम रेडियोकर्मीहरुको लागि आयोजना गरेको तालिमको सिलसिलामा कैलाली जिल्लाको कर्णालीतटमा रहेको चिसापानी पुगेको थियो हाम्रो टोली । सबिन, संघर्ष, अनु, रमा, केपी, मदन, मनोज दाइ अनि म गरी ८ जना थियौं हाम्रो टिममा । हामी बाहेक मध्य र सुदुरपश्चिमका बिभिन्न जिल्लाका १८ जना सहभागीहरु पनि थिए । 

बैनी संघर्षले आग्रह गरी ‘दाइ, त्याँ किनारमा जाम न, फोटु खिच्ने क्या !’ 

‘भोली जाम्ला है’ मैलै पक्का गरेपछि उ मख्ख पर्दै आफ्नो कोठामा गई । अनि हामी पनि लाखापाखा लाग्यौँ । 

तालिमको दोश्रो दिन, सहभागीहरु ब्यवहारिक ज्ञानका लागि अडियो लिन फिल्ड गए । नयाँ ठाउँ, नयाँ वातावरण, नयाँ परिवेश, नयाँ रहनसहन, नयाँ मानिस, नयाँ जिवन ! यी सम्झनाहरुलाई सकेसम्म बढी क्यामरामा कैद गर्न हामी सबै लालायित थियौं । भेटिएका र देखिएका हरेक साक्षीहरुलाई आफूसँगै खिचाउने रहरको भरमग्दुर उपभोग हामीले गरिरहेका थियौंं । 

आज बचेको यो अलिकति समयको भरमग्दुर उपभोग गर्ने योजना बन्यो सबिन र म बिचमा । 

‘क्यार्ने त ?’ मैले भनें । 

‘कर्णालीमा नुहाउन जाउँ ।’ सबिनको जवाफ आयो । 

तुरुन्तै सहमति दिएर लाग्यौं हामी कर्णालीको तीरतिर । सहकर्मी अनु पनि क्यामरा लिएर हाम्रैसाथ लाग्नुभयो । जाने भनेर ओर्लिसकेका मनोज दाइ फेरि कोठामै फर्के । हामी अघि बढ्यौं नदी किनारतिर । ४ दिन भैसकेको थियो त्यहाँको कर्णाली तीरको सिद्धार्थ रिसोर्टको बास । यसअघि आक्कलझुक्कल केहीघण्टा बिताएपनि त्यो ठाउँमा यति लामो समय बिताउन पाएका पहिलोे क्षण ! केही फोटोसेसनका सत्रहरु भए ।

त्यसपछि अनु अलि परतिरै बस्नुभयो, अनि सबिन र म अलिपर गएर खोला किनारमा चोबलिन थाल्यौं । मलाई पौडी फिटिक्कै आउँदैन्, कहिल्यै सिक्ने प्रयास पनि गरिएन, सबिन पौडीमा सामान्य अनुभवी । म किनार किनार चोबलिए सबिन केही परसम्म पुग्यो । जे होस् करिब १ घण्टाजति त्यहाँ नुहाउँदा रमाइलो भयो । त्यहाँबाट निस्केर किनारमा रहेको कर्णालेश्वर महादेवको मन्दिर दर्शन गरियो, त्यहाँ फेरि फोटोसेसनको अर्काे श्रृंखला भयो । 

त्यसपछि म किनारामा बाँधिएको त्यही डुंगामा चढेँ, पल्लोकुना पुगेर टुक्रुक्क बसेको मात्र के थिएँ, हावा चल्यो, डुङ्गा हल्लिनथाल्यो । 

‘ओइ भाइहरु किनार पट्टीबाट समाउ समाउ, लड्न लाग्यो’ पारी रहेका २ जना केटाहरुलाई मात्र के भनेकोँ थिएँ, डुङ्गा घोप्टिहाल्यो । म पानीमा उत्तानो परेँ । 

संघर्ष ‘दाइ, दाइ’ भन्दै थिई, म घप्लक्कै डुबे । 

त्यसपछि...........................उफऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽ अहिले सम्झँदा पनि कहाली लागेर आउँछ । १० सेकेण्डको लागि त म पूरै पानीभित्र डुबेँ । पौडिन आउँदैनथ्यो, टेक्न खोज्छु टेकिन्न, समाउन खोज्छु कतै समाईंदैन । पुरै कालो कालो बाहेक केही देखिन । पानी पिउन थालिसकेको थिएँ । ओहो ऽऽऽऽऽऽऽऽऽ सोचेँ अब म गएँ ।

छोरी र बुढी सम्झेँ । त्यहीबेला अचानक दिउँसो सबिनसँग नुहाउँदा पौडनेहरुले हात फैलाउँदै पौडेको मेरो मानसपटलमा कताबाट आयो । त्यसैगरी हात फैलाएँ, धन्न, यो पटक डुंगाको एउटा पाटो समात्न सफल भएँ । तापनि भुईंमा टेक्न खोज्छु, भुईं भेटिँदैन, डुंगामा समाएको छु डुंगा आफैं पानीतिरै आउँछ । 

थाहा छैन्, त्यो बेला को आइपुगेर किनारबाट डुंगा ताने र म निस्किएँ त्यहाँबाट .....धन्न बाँचें भन्ने लाग्यो.....केही क्षणअघि मात्र दर्शन गरेको कर्णालेश्वर महादेवले बचाउनुभयो भन्ने ठानेँ । ठूलो काल पन्छाएर पुर्नजिवन पाएको महसुस गरेँ । कर्णालीमा डुबेको चस्मा र बगेको चप्पल त्यहिँका भाइहरुले पौडेर निकाल्दिए । त्यहाँबाट निथ्रुक्कै भिजेको कपडासँगै ट्राउजर भित्र पानीसँगै तैरिरहेको मैले बोकेको मेरो र संघर्षको मोबाइल फोन अनि मेरो वालेट लिएर माथि होटलमा उक्लेँ । 

‘मेरो मोबाइल कर्णालीको पानिमा खसेर डुब्यो ।’ बुढीलाई फोन गरेर यति भनेपनि आफु डुबेको कुरा भनिँन ।

एकैछिन् साथीहरुसँगै बसेँ, उनीहरुका गफमा ध्यान केन्द्रित गर्न खोजेपनि केही बुझ्नै सकिँन । यसअघि पनि त्यही ठाउँ वा त्यही आसपासमा फोटो खिचाउन गएका मान्छेहरु डुबेर मरेको घटना बारम्बार भएको रहेछ ! 

‘दिउँसो किनारामा बस्दा लुगाधुने महिलाहरु कुरा गर्दैथे’ अनुले भन्दै हुनुहन्थ्यो ‘यही ठाउँमा फोटो खिच्न उभिएको एकजना बिद्याार्थी डाक्टर केहीदिन अघि चिप्लेर बिते, पौडी खेल्नै आका खै कहाँका केटाहरुलाई नि बगायो । यो खतरनाक ठाउँ हो ।’ 

सबिनले थप्यो, ‘दिउँसो पौडी खेल्दा नी म एकचोटी झण्डै डुबेको ! कन्ट्रोल नै भएन तर डराउँछ भनेर मैले भनिंन् ।’ 

मेरो मानसपटलमा त्यही म डुबेको क्षण, कालो अँध्यारो मात्र आईरह्यो । साँझपनि पर्‍यो, कोठामा गएँ । मनमा अनेक तर्कनाहरु आए । साँच्चै आज म डुबेर मरेको भए ?????????? के हुन्थ्यो होला ?

छोरी सम्झेँ फेरि, एक्लै रोएँ, निक्कैबेर....त्यो क्षणबाट म आफूलाई जतिजति टाढा लान खोज्थेँ, उत्तिउत्ति त्यही पलले झस्काउँथ्यो मलाई । छोरी र बुढीलाई एकै अंगालोमा बाँधेर रुन मन लाग्यो, धेरै मिस गरेँ मैले उनीहरुलाई.......।  एकैछिन अगाडीको त्यो रमाइलो पलहरु मेरा साथी, सहकर्मीहरुका लागि म स्मृतिमात्र भैदिएको भए ?????? के हुन्थ्यो होला ? बिहानमात्र फोनमा बुढी र छोरीलाई ‘म बेलुका फोन गर्छु है’ भनेपछि उनीहरुको मेरो बेलुकाको फोनको कुराइ, कुराइमै सिमित भएको भए, के हुन्थ्यो होला ? यस्ता अनेक तर्कनाहरु आए......यो कुराबाट हटन जत्ति प्रयास गरेपनि सकिन । 

रक्सीको सहारा लिएँ, अरु दिनभन्दा बढी नै पिएँ, तर अहँ मलाई कत्तिपनि छोएन....बिहानको करिब साढे ३ बजेसम्म निदाउन सकिन । लाग्यो, मृत्यु जितेर फर्के आज ! धन्य कर्णालेश्वर महादेब ! धन्य मेरा सहृदयी, मेरा शुभचिन्तक अनि मेरो परिवार, जोसँगका रमाइला धेरै पलहरु अझै जिउन बाँकि छ, त्यसैले आज लगिसकेको कालले पनि मलाई लगेन । हो मृत्यु जितेर फर्के आज ! फर्के म !    साभार : उज्यालो अनलाइन