बर्ष २०७१ का टुइटेहरु


बर्ष २०७१ लाई समिक्षा गर्दा निम्न टुइटेहरुले बिबिध उपाधी जित्न सफल हुनुभएको छ । बधाई सबैलाई 
बर्ष बोका @BDramesh
बर्ष जोगि @baabajee
बर्ष रुन्ची @iGarima1 
बर्ष ब्यापारी @kakabaa
बर्ष समाजसेवी  @JhapaliMailo
बर्ष सेलिब्रेटी @MunaThapa
बर्ष लबगुरु @At_Kshitiz
बर्ष लास्टे @ms_madhur
बर्ष हाइके @ipagalbasti
बर्ष गनगने  @bzaydhatal
बर्ष ल्यांङल्याँङे @sapkl
बर्ष चुरोटे @uzzwal999
बर्ष रिजेक्टेड @IShisir
बर्ष अश्लिल @oops_u
बर्ष डाक्टर @iMaanthaa
बर्ष अलौकीक ब्यक्ति @dahalshivaji
बर्ष घरबेटी @cooolrims
बर्ष हेन्सम @Mee_Badboy
बर्ष खन्चुवा @Shikaruketo
बर्ष जोडी @oops_u @appu_rani
बर्ष मिस्टर फेक @nxt_u
बर्ष पलायनबादी @meVeekay @Pzerooo
बर्ष मोफसल टुइटे @binodnpl1
बर्ष पत्निपिडीत @SuniShubham
बर्ष राष्टबादी @brnpkrl @KiroShankhe समान अंक भएकाले दुबैलाई बाँडीचुँडी दिइएको छ ।
बर्ष बरिष्ठ @B0Kaabaa
रमाइलोको लागि दिइएको यी उपाधिमा चित्त नबुझे उजुरी गर्न सकिनेछ ।
हस्त धन्यबाद ।
केन्द्रीय छनोट बिभाग
मुख्य कार्यालय
सुनिताको चिया पसल, भृकुटीमण्डप


Thursday 9 April 2015
Posted by सिकारुकेटो

कर्णाली चिसापानीबाट मृत्यु जितेर फर्कँदा !


उज्यालो अनलाइनका लागि पवन न्यौपानेबाट लेखिएको यात्रा संस्मरण ।
उफ ऽऽऽऽऽऽऽ..................घुप्लुक्कै डुबेँ म .........
बुलुक बुलुक बुलुक बुलुक कर्णालीको पानी माथि आयो, म भित्र डुब्दै गएँ । पौडिन आउँदैनथ्यो, टेक्न खोज्छु टेकिन्न, समाउन खोज्छु कतै समाईंदैन । पुरै निस्पट कालो कालो बाहेक केही देखिन । पानी पिउन थालिसकेको थिएँ । ओहो ऽऽऽऽऽऽऽऽऽ सोचेँ अब म गएँ । छोरी र बुढी सम्झेँ । तर धन्न ! ठूलो काल पन्छाएर पुर्नजिवन पाएको महसुस गरेँ । भाग्यमानी छु म शायद ! आज यो अनुभव यहाँ कोरेर सुनाउन पाइरहेको छु । यदि त्यो घटना ठूलो दुर्घटनामा परिणत भैदिएकोे भए आज यो बेला यी शब्दहरुका सट्टामा मेरा स्मृतिहरुमात्र तपाईंसामु हुने थिए । 
२८ फागुन २०७१, बिहीबारको दिन । कार्यालयले एफएम रेडियोकर्मीहरुको लागि आयोजना गरेको तालिमको सिलसिलामा कैलाली जिल्लाको कर्णालीतटमा रहेको चिसापानी पुगेको थियो हाम्रो टोली । सबिन, संघर्ष, अनु, रमा, केपी, मदन, मनोज दाइ अनि म गरी ८ जना थियौं हाम्रो टिममा । हामी बाहेक मध्य र सुदुरपश्चिमका बिभिन्न जिल्लाका १८ जना सहभागीहरु पनि थिए । 
नयाँ साथीहरु भेट्दा जति रमाईलो लागेको थियो त्यो भन्दा बढि रमाईलो आफ्नै बेगमा बगेको त्यो कर्णालीलाई हेर्दा लागेको थियो । मध्यपश्चिम र सुदुरपश्चिमको बीचमा बगेको कर्णाली नदीको पुल तर्दै गर्दाको पहिलो दिन नै हाम्रो योजना थियो, कर्णाली नदीको तिरमा जाने, खुट्टा डुबाउने, पौडी खेल्ने, फोटो खिच्ने । चिसापानीमा हामी बस्ने होटेलमा रातको १० बजे पुग्दा यहि सोच्दै भोलीको सूर्यको पहिलो किरणलाई भेट्ने वाचा गर्दै लागियो आ–आफ्नो बिछ्याउनातर्फ ।  सायद थाकेर होला, मिठो निन्द्रा प¥यो र भोलीपल्ट अलि ढिलै उठिएछ । तालिमको पहिलो दिन नजिकै बगेको कर्णालीलाई बेवास्ता गर्दै, लाग्यौं हामी कामतर्फ । पहिलो दिन निकै व्यस्त भईयो, साँझ झण्डै ६ बजे त्यो दिनको सेसन सकियो । आउँदादेखिको कर्णाली किनारमा जाने सपना त्यो दिन पुरा भएन् ।  
बैनी संघर्षले आग्रह गरी ‘दाइ, त्याँ किनारमा जाम न, फोटु खिच्ने क्या !’ 
‘भोली जाम्ला है’ मैलै पक्का गरेपछि उ मख्ख पर्दै आफ्नो कोठामा गई । अनि हामी पनि लाखापाखा लाग्यौँ । 
तालिमको दोश्रो दिन, सहभागीहरु ब्यवहारिक ज्ञानका लागि अडियो लिन फिल्ड गए । नयाँ ठाउँ, नयाँ वातावरण, नयाँ परिवेश, नयाँ रहनसहन, नयाँ मानिस, नयाँ जिवन ! यी सम्झनाहरुलाई सकेसम्म बढी क्यामरामा कैद गर्न हामी सबै लालायित थियौं । भेटिएका र देखिएका हरेक साक्षीहरुलाई आफूसँगै खिचाउने रहरको भरमग्दुर उपभोग हामीले गरिरहेका थियौंं । 
आज बचेको यो अलिकति समयको भरमग्दुर उपभोग गर्ने योजना बन्यो सबिन र म बिचमा । 
‘क्यार्ने त ?’ मैले भनें । 
‘कर्णालीमा नुहाउन जाउँ ।’ सबिनको जवाफ आयो । 
तुरुन्तै सहमति दिएर लाग्यौं हामी कर्णालीको तीरतिर । सहकर्मी अनु पनि क्यामरा लिएर हाम्रैसाथ लाग्नुभयो । जाने भनेर ओर्लिसकेका मनोज दाइ फेरि कोठामै फर्के । हामी अघि बढ्यौं नदी किनारतिर । ४ दिन भैसकेको थियो त्यहाँको कर्णाली तीरको सिद्धार्थ रिसोर्टको बास । यसअघि आक्कलझुक्कल केहीघण्टा बिताएपनि त्यो ठाउँमा यति लामो समय बिताउन पाएका पहिलोे क्षण ! केही फोटोसेसनका सत्रहरु भए ।
त्यसपछि अनु अलि परतिरै बस्नुभयो, अनि सबिन र म अलिपर गएर खोला किनारमा चोबलिन थाल्यौं । मलाई पौडी फिटिक्कै आउँदैन्, कहिल्यै सिक्ने प्रयास पनि गरिएन, सबिन पौडीमा सामान्य अनुभवी । म किनार किनार चोबलिए सबिन केही परसम्म पुग्यो । जे होस् करिब १ घण्टाजति त्यहाँ नुहाउँदा रमाइलो भयो । त्यहाँबाट निस्केर किनारमा रहेको कर्णालेश्वर महादेवको मन्दिर दर्शन गरियो, त्यहाँ फेरि फोटोसेसनको अर्काे श्रृंखला भयो । 
मन्दिर फोटो खिचाएर फर्किसकेपछि सहकर्मी बैनी संघर्षलगायत साथीहरु फिल्डबाट फर्किसकेका रहेछन् । सबिन र मैले उनीलाई ‘जलाउन’ हाम्ले खिचेका फोटा देखायौं । थाहा थियो, उनले फेरि त्यहाँ जान जिद्दी गर्छिन्, र गरिन् पनि । त्यसपछि संघर्षलाई लिएर सबिन र म फेरि कर्णालेश्वर महादेब मन्दिरतर्फ गयौं, साथमा मनोज दाइ, केपीलगायत पनि थपिए । मन्दिरको फोटो सेसनपछि नदीतीरमा पुगियो । मनोज दाइ, सबिन, केपीहरुले फोटो खिचाइरहेका थिए । तटमा ढुंगामा बाँधिएको एउटा काठको डुंगा थियो । केपी, मनोज दाइ र सबिनले त्यहाँ पोज दिन भ्याइसकेका थिए । हामी नी के कम ? त्यही डुङ्गामा बसेर फोटो खिच्न गयौं । संघर्ष छिर्नै लागेकी थिईन् । मैले ‘पख म पैला खिचाम्छु, अनि तिम्रो खिच्दिन्छु’ भनेँ । 
त्यसपछि म किनारामा बाँधिएको त्यही डुंगामा चढेँ, पल्लोकुना पुगेर टुक्रुक्क बसेको मात्र के थिएँ, हावा चल्यो, डुङ्गा हल्लिनथाल्यो । 
‘ओइ भाइहरु किनार पट्टीबाट समाउ समाउ, लड्न लाग्यो’ पारी रहेका २ जना केटाहरुलाई मात्र के भनेकोँ थिएँ, डुङ्गा घोप्टिहाल्यो । म पानीमा उत्तानो परेँ । 
संघर्ष ‘दाइ, दाइ’ भन्दै थिई, म घप्लक्कै डुबे । 
त्यसपछि...........................उफऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽऽ अहिले सम्झँदा पनि कहाली लागेर आउँछ । १० सेकेण्डको लागि त म पूरै पानीभित्र डुबेँ । पौडिन आउँदैनथ्यो, टेक्न खोज्छु टेकिन्न, समाउन खोज्छु कतै समाईंदैन । पुरै कालो कालो बाहेक केही देखिन । पानी पिउन थालिसकेको थिएँ । ओहो ऽऽऽऽऽऽऽऽऽ सोचेँ अब म गएँ ।
छोरी र बुढी सम्झेँ । त्यहीबेला अचानक दिउँसो सबिनसँग नुहाउँदा पौडनेहरुले हात फैलाउँदै पौडेको मेरो मानसपटलमा कताबाट आयो । त्यसैगरी हात फैलाएँ, धन्न, यो पटक डुंगाको एउटा पाटो समात्न सफल भएँ । तापनि भुईंमा टेक्न खोज्छु, भुईं भेटिँदैन, डुंगामा समाएको छु डुंगा आफैं पानीतिरै आउँछ । 
थाहा छैन्, त्यो बेला को आइपुगेर किनारबाट डुंगा ताने र म निस्किएँ त्यहाँबाट .....धन्न बाँचें भन्ने लाग्यो.....केही क्षणअघि मात्र दर्शन गरेको कर्णालेश्वर महादेवले बचाउनुभयो भन्ने ठानेँ । ठूलो काल पन्छाएर पुर्नजिवन पाएको महसुस गरेँ । कर्णालीमा डुबेको चस्मा र बगेको चप्पल त्यहिँका भाइहरुले पौडेर निकाल्दिए । त्यहाँबाट निथ्रुक्कै भिजेको कपडासँगै ट्राउजर भित्र पानीसँगै तैरिरहेको मैले बोकेको मेरो र संघर्षको मोबाइल फोन अनि मेरो वालेट लिएर माथि होटलमा उक्लेँ । 
‘मेरो मोबाइल कर्णालीको पानिमा खसेर डुब्यो ।’ बुढीलाई फोन गरेर यति भनेपनि आफु डुबेको कुरा भनिँन ।
एकैछिन् साथीहरुसँगै बसेँ, उनीहरुका गफमा ध्यान केन्द्रित गर्न खोजेपनि केही बुझ्नै सकिँन । यसअघि पनि त्यही ठाउँ वा त्यही आसपासमा फोटो खिचाउन गएका मान्छेहरु डुबेर मरेको घटना बारम्बार भएको रहेछ ! 
‘दिउँसो किनारामा बस्दा लुगाधुने महिलाहरु कुरा गर्दैथे’ अनुले भन्दै हुनुहन्थ्यो ‘यही ठाउँमा फोटो खिच्न उभिएको एकजना बिद्याार्थी डाक्टर केहीदिन अघि चिप्लेर बिते, पौडी खेल्नै आका खै कहाँका केटाहरुलाई नि बगायो । यो खतरनाक ठाउँ हो ।’ 
सबिनले थप्यो, ‘दिउँसो पौडी खेल्दा नी म एकचोटी झण्डै डुबेको ! कन्ट्रोल नै भएन तर डराउँछ भनेर मैले भनिंन् ।’ 
मेरो मानसपटलमा त्यही म डुबेको क्षण, कालो अँध्यारो मात्र आईरह्यो । साँझपनि पर्‍यो, कोठामा गएँ । मनमा अनेक तर्कनाहरु आए । साँच्चै आज म डुबेर मरेको भए ?????????? के हुन्थ्यो होला ?
छोरी सम्झेँ फेरि, एक्लै रोएँ, निक्कैबेर....त्यो क्षणबाट म आफूलाई जतिजति टाढा लान खोज्थेँ, उत्तिउत्ति त्यही पलले झस्काउँथ्यो मलाई । छोरी र बुढीलाई एकै अंगालोमा बाँधेर रुन मन लाग्यो, धेरै मिस गरेँ मैले उनीहरुलाई.......।  एकैछिन अगाडीको त्यो रमाइलो पलहरु मेरा साथी, सहकर्मीहरुका लागि म स्मृतिमात्र भैदिएको भए ?????? के हुन्थ्यो होला ? बिहानमात्र फोनमा बुढी र छोरीलाई ‘म बेलुका फोन गर्छु है’ भनेपछि उनीहरुको मेरो बेलुकाको फोनको कुराइ, कुराइमै सिमित भएको भए, के हुन्थ्यो होला ? यस्ता अनेक तर्कनाहरु आए......यो कुराबाट हटन जत्ति प्रयास गरेपनि सकिन । 
रक्सीको सहारा लिएँ, अरु दिनभन्दा बढी नै पिएँ, तर अहँ मलाई कत्तिपनि छोएन....बिहानको करिब साढे ३ बजेसम्म निदाउन सकिन । लाग्यो, मृत्यु जितेर फर्के आज ! धन्य कर्णालेश्वर महादेब ! धन्य मेरा सहृदयी, मेरा शुभचिन्तक अनि मेरो परिवार, जोसँगका रमाइला धेरै पलहरु अझै जिउन बाँकि छ, त्यसैले आज लगिसकेको कालले पनि मलाई लगेन । हो मृत्यु जितेर फर्के आज ! फर्के म !    साभार : उज्यालो अनलाइन 
Sunday 29 March 2015
Posted by सिकारुकेटो

माइसेल्फ बरिष्ठ हस्त नमस्कार ! (फिलिङ बरिष्ठ भाग २ )

यो कार्टुनलाई यहाँ राख्ने अनुमति दिनुभएकोमा  @rabimishra  ज्यू लाई धेरै धेरै धन्यवाद ।
नयाँ सिनेमा बनाउन त्यति गारो नहोला जति पूरानो सिनेमाको सिक्वेल बनाएर पहिलेको भन्दा हिट बनाउन चुनौति छ । हुन त मपनि टुइटरमा पहिलादेखी कै बरिष्ठ नै हुँ भन्छु म आफुलाई । तर एकतारे बरिष्ठ ज्यूले फिलिङ बरिष्ठ लेखिदिएपछि आफ्नो बरिष्ठपन कहाँ कसरी पोखौं भन्ने औडाहा मलाई नी भाथ्यो । त्यै लेखौं सिकारुले चोर्यो भन्देलान, नलेखौं भित्रैदेखि बरिष्ठपन हुँडल्लिएर आइसक्याथ्यो । तै नि, एकतारे आफ्नै मुन्छे हुन् भन्ने लागेर फिलिङ बरिष्ठको सिक्वेल लेख्ने अख्तियारी मागेँ, सहर्ष दिए तिन्ले नी । अब झन ठूलो अन्यौलमा परेँ  । लेख्छु त भनिहालेँ कहाँबाट लेख्ने कसरी लेख्ने कताबाट शुरु गर्ने अनि कता लगेर टुंग्याउने । फेरि आफैंले आफैंलाई बरिष्ठ फिल गरिसकेपछि जे पायो त्यै लेखिहाल्नपनि त भएन भन्ने नी एकमनले सोचेँ ।



Picture by:  @Mee_BadBOy
सोच्दै गएँ । बरिष्ठ कसरी हुइन्छ ?  के के गर्नपर्छ यसकालागि ? धेरै उपायहरु बरिष्ठ एकतारे ज्युले वहाँकै ब्लगमा दिइसक्नुभएको थियो । अरुलाई बाल दिने, फलोवर्सको तुलनामा फलोईंग ह्वात्तै १० प्रतिशत वा सो भन्दा कम राख्ने, कसैले केही भनिहालेमा :D वा स्माइलीमात्र रिप्लाउने, अरुले हिँडीरहेको भन्दा उल्टोबाटो हिँडेर ट्विट गर्ने, टुइटरका अरुलाई मान्छे नगन्ने र आफुले नै टुइटर धान्या छु झैं गर्ने, आफुजस्तै बरिष्ठ आफुसंग जुध्न आएमा सुटुक्क DM पठाएर त्यता कुरो सामसुम पार्ने, केटीहरुलाई सुटुक्क फलोब्याक दिएर दोहरी खेलेर बस्ने अनि केटाहरुले गहन तर्क गरेपनि टाइमलाइन फोहर पारे भनेर बरिष्ठपन प्रदर्शन गर्ने आदी इत्यादी बरिष्ठपनका (दु)र्गुणहरु हुन् । माथिका करिब करिब सबैजसो (दु)र्गुणहरु मसंग करिब करिब थिए नै ।
तर पछिल्लोसमय यो भन्दापनि ठुलो ट्रायल दिनपर्ने रैछ आफुलाई बरिष्ठ प्रमाणित गराउन । त्यो के भन्देखिन, आफ्ना कुनै टुइट कम्तिमा १०० रिटुइट पुर्याउन नसकेसम्म बरिष्ठको लाइसेन्स नै नपाइने भएको रहेछ । होन्त । गाडी स्टार्ट गर्न, हाँक्न, मोडन, चलाउन, रोक्न जानेर मात्र लाइसेन्स नपाइने रहेछ, लाइसेन्सका लागि जसरी ट्रायल पास गर्नुपर्छ, बरिष्ठ प्रमाणित गर्न त्यसैगरी १०० रिटुइट अनिवार्य भैसकेको रहेछ, म बरिष्ठपनि यही भुँग्रोमा परेँ ।    
यस्सो आफ्नो टाइमलाइन यहाँबाट सर्च गरेँ, मेरा अत्याधिक रिटुइट भएका टुइटहरु के के छन् भनेर !  जम्मा २७ रिटुइट भएको रहेछ हाइएष्ट ।
थुइक्क जाँचाँ पास हुनपनि १०० मा गान्धिडिभिजनमा पर्न नी कम्तिमा ३३ त ल्याम्नपर्छ भने जम्मा २७ । ठाडै फेल भएँ । अत्याधिक निकृष्टताका साथ फेल भएँ । सर्वाधिक रिटुइटेड टुइट । मेरो । जम्मा २७ । भाउन्न भएर आयो । संसारै खसेझैं भयो । मेरो बरिष्ठपन गल्र्यामगुर्लुम ढल्यो । अब मैले आफुलाई प्रमाणित गराउनुपर्ने ठुलो जिम्मेवारी महशुश भयो, कम्तिमा एउटा टुइट १०० रिटुइट कटाएर भएपनि । युद्धैमा होमिनुपर्ने झैं लाग्यो । चर्चित भनाईं सम्झेँ M  प्रेम र युद्धमा जे पनि जायज छ । हो । मेरालागी यो अब युद्ध सरह नै भयो । यस्लाई जित्नका लागि जेपनि गर्न जायज छ । शारिरिक, मानसिक, सामाजिक, असामाजिक, यौनिक सबै रुपमा म तैयार भएँ । अब मैदानमा उत्रन मात्र बाँकी थियो । उत्रन त उत्रने तर हतियार त चाहियो नी । के हतियार अर्थात कुन टुइटलाई यो १००वाला कर्मकाण्डमा अगाडी सारौं । यसो माहोल बुझेँ टाइमलाइन १०० रिटुइट र बरिष्ठमै घुमिरहेको थियो । फ्याट्ट सम्झेँ M यि १०० रिटुइटेहरुको बिरुद्ध नै झक्कास् टुइट गर्छु अनि त्यसैलाई ल्याकतले भ्याएसम्मका तिकडम अपनाएर १०० रिटुइट कटाउँछु । फलतः सोही काम गरेँ ।  

https://twitter.com/Shikaruketo/status/501683239879053313
टुइट त गरेँ । यसैलाई हो १०० पुर्याम्ने भन्नेनि सुनिश्चित भयो । तर कसरी त ? कसरी पुर्याम्छस् सिकारु येल्लाइ १०० ? ठुलो प्रश्नको पहाड बनेर उभियो मेरासामु । एकघण्टा कुरेर हेर्दा नी ३० कटेन । गान्धी डिभिजन पासै हुनमात्रैपनी ३३ चाहिने अझ बरिष्ठ प्रमाणित हुन त दिल्ली दुरकी बात भनेझैं भयो मलाई । अझै ७० प्लस कटाउनुपर्ने थ्यो । तिकडमहरु के हुनसक्छन् सोचेँ । केही बरिष्ठ टुइटे मित्रहरुका पुराना अनुभब सम्झेँ, उनिहरुले के के गरे १०० रिटुइट पुर्याउन भन्ने तिनका म्ः का स्न्यापसट अहिले नी मैले सुरक्षित राखेको छु निजहरुले अनुमति दिए सार्वजनिक गर्नेछु यतैकतै पिक्चरका रुपमा राखेर । खैर, अहिलेलाई त्यो नकोट्याऊँ त्यता नलागो । यिनै अनुभवलाई आधार मान्दै  लागेँ ति सारा तिकडम अपनाउन ।

पहिलो, भएभरका चिनेजति दोहोरो कुराकानी भएका, भेटेका र अलि आत्मिय सम्बन्ध भएका टुइटेलाई DM पठाएर रिटुइट गर्न आग्रह गरेँ, केही बढ्यो ५० कट्याथ्यो शायद यो बेलासम्म । अब अझै ५० बाँकी ।  DM को रेस्पोन्स नगर्ने फेसबुक तिर अल्मलिरहेका केही टुइटेलाई फेसबुकमा म्यासेज गरेर रिटुइट गर्न आग्रह गरेँ । त्याँबाट नी खास्सै उपलब्धी नहुनेदेखेसी टाइमलाइनमै बेलाँबेलाँ त्यै टुइटमा कन्भरसेसन जोडेर अगाडी ल्याम्नथालेँ १०० कन्भरसेसन कटदापनि रिटुइट ५० तिरै झुन्डीरहेको थियो । भएन अब भनेर, टाइमलाइनमै मेन्सँदै रिटुइट गर्नुभो ? भनेर टुइटेलाई उक्साउँदैमात्र के थिएँ ? मान्ठा हजुरले पानिपेटमै भ्वाक्कै दिहाल्नुभयो :D
साँझ परिसक्याथ्यो । यस्तै करिब ८ बज्या हुँदो हो रातिको । मेरो मोबाइलमा कति रिटुइट पुग्यो भन्ने हेर्न मिलेन । झनै औडाहा भो । भाइ उज्जवललाई सोधेँ ।६० जति पुग्यो पारा आयो दाजु अब भने क्यार भनेँ तिन्ले । फोक्सोबाट फुलेर घाँटीसम्म आएको सास खुइय गर्दै बाहिर फालेँ । अलि आश पलायो । ल भाइ हो लगेरहो भनेर आग्रह गरेँ । बराहरुले त्यसपछिका केही घण्टा लागिपरे मलाई कथित बरिष्ठ प्रमाणित गराउन । धेरै लागे । लागेका मध्येपनि उज्जवल भाइ र खुस्कट भान्जाको योगदानको त गोर्खादक्षिण बाहु दिएपनि कमै हुन्छ । चिन्ता नगर केटा हो ब्यवस्था गरम्ला है त :D
भोलिपल्ट बिहान यस्सो हेरेँ ७९ रिटुइट भएको रहेछ । अझै २१ चाहियो । केही मित्रका डेक्सटप, केहीका ल्यपटप अनि केहीका मोवाइल छेऊ आफैं पुगेर आफ्नो यो टुइट रिटुइट गराम्न लागेँ । ८५ जति भयोक्यार । अब रह्यो १५ । अस्त्र करिब करिब सबै सकियो । युद्ध जित्न जेपनि जायज छ भन्ने स्टेटमेन्टलाई फेरि सम्झेँ र फकाउन थालेँ : यो टुइट रिटुइट गर्नोस फलोब्याक पक्का ।  हुनपनि करिब ४१०० प्लस फलोबरको धनी म जावो १०० रिटुइट नी पुर्याम्न नसक्दा त मेरो त इज्जतै धोबिखोलामा बग्ने भो नी भन्ने लाग्यो । त्योभन्दा नी अर्को कुरा म आफुलाई बरिष्ठ  प्रमाणितै गर्न नसक्ने भएँ । फलोब्याकको जालले केही काम गर्यो १०/१२ कति रिटुइट बढ्यो । प्रायसः त्योबेला रिटुइट गर्नेजतिलाई भकाभक फलोब्याक नी दिइहालेँ, अहिले दि रहुँ न त १०० त कटोस् पहिला त्यस्पछि अन्फलीदिउँला नी भन्ने बरिष्ठभाव त्यै बेला आएपनि अन्फलीहाल्या चै छैन है मित्रहरु । अन्फलोकै प्रसंगमा केहीलाई त मेरो यो टुइट रिटुइट गर नत्र अन्फलो÷ब्लक गर्छु भनेर धम्की समेत दिन पछि परिन । साम, दाम, दण्ड, भेद जानेसम्मका सबै तिकडम भ्याइसकेपछि कसोकसो गरेर पुग्नपुग्न लाग्यो बहुप्रतिक्षित १०० रिटुइट ।
कसोकसो गरेर पुग्नपुग्न लाग्यो । घाँटीमा आइसक्यो मुखबाट निस्केनभनेझैं भयो । अन्त्यमा आफ्ना केही फेक हेण्डल (जुन धेरै समयबाट निस्कृय झैं थेँ) बाट भएनी २÷४ रिटुइट बढाइहालेँ । कसोकसो १०० रिटुइट पुग्यो भन्ने खबर आयो ।

आहा....२४ घंटादेखीको मेहनत, तिकडम, चालबाजी सबै सफल भएको ठानेँ । १०० रिटुइट भयो भएन भनेर गन्नैमात्र त्यो टुइट करिब १००० पटक हेरेँथेँ होला कुल मिलाएर । भाइहरुलाई स्न्यापसट लिइदिन भनेँ भाइ उज्जवल र मुक्तिले त्यो लिइदिएर राखिदिए । १०० औं रिटुइट म गर्छु है दाजु भन्दैथिए मुक्तिले अर्कैले उछिट्याइदिएछ । त्यसपछि त के ? भित्रैबाट बरिष्ठबाद उर्लेर आयो । आफैंआफैं दंग परेँ । बुर्कुसी मारेर एक्लै उफ्रीएँ ।  तिकड्ममा साथ दिने सबैलाई मनमनै धन्यवाद भनेँ । यस आइ प्रुभ माइसेल्फ बरिष्ठ भनेर आफैंलाई भनेँ । यस् ! 'माइसेल्फ बरिष्ठ, हस्त नमस्कार !!'
(यो रमाईलोका लागि लेखिएको हो । कसैलाई केही पर्न गएमा बालै भएन नी । हैन्त बरिष्ठज्यूहरु हजुर बरिष्ठ हस्त नमस्कार :D)
   
Thursday 21 August 2014
Posted by सिकारुकेटो

ए बोलो झुप्पाचुप्पा : हाईकिङ नम्बर १५


जबजब महिनाको अन्तिम शनिबार निकट हुँदै जान्छ टाइमलाईन तात्ने एउटैमात्र बिषय बन्छ हाईकिङ । यही नै प्रवृत्ति वा भनौं ट्रेण्ड बन्दै आइरहेको छ करिब करिब बिगत डेढ दुइ बर्षअघिदेखी । जानेपाउने मिल्नेहरु जाने बिषयले टाइमलाइन भर्छन्भने जान नपाउने वा नमिल्नेहरु त्यसको खेदो खन्दै टाइमलाइनमा हाईकिङ हिटबनाउँछन् ।
Photo: @gautamab2624 
काग कराउँदै गर्छ पिना सुक्दै गर्छ भनेझैं कसैका केहीले नी रोकिन्न र निरन्तर चलिरहन्छ यो हाईकिङ । प्रत्येक महिनाको अन्तिम शनिबार सधैंजसो गइरहिन्छ हाईकिङ । फरक पेशा
, फरक वर्ग, फरक उमेर, फरक ब्यहोरा, फरक आनिबानी, फरक खानपिन, फरक संस्कृति अनि फरक संस्कार, धेरैकुरा फरक भएपनि सबैको एउटै समान परिचय छ, ‘टुइटे। र, ति सबैले आफूलाई यो टुइटेभनाउँदामा गर्व नि गर्छन् । गर्व यसकारणलेपनि छ कि यि सबैको जमघटको मियो यही सामाजिक सन्जाल टुइटर नै हो । त्यही भएर, महिनाभरीको काम, थकान, दौडधुप, रस्साकस्सी सबै बिर्षेर एउटै टुइटेधरातलमा हिंडछन् गोडा केही दर्जनजति मनुवाहरु काँठ उपत्यकाका डाँडाकाँडा ।
Photo: @sunilshubham
म चैं @Shikaruketo 

यही क्रममा असारको २८ गते शनिबार । असार महिनाको अन्तिम शनिबार । गुरु पूर्णिमा पनि परेको थियो । हरेक मासको दैनिकी झैं यो महिनापनि तय भयो हाइकिङ रुट धुलिखेल नमोबुद्ध शंखुपाटी पनौति । शनिबारको हाइकिंङ भनेपनि हप्तादिन अघि देखीनै टाइमलाइन बिस्तारै तात्तिन थालिसकेको थियो । हाइकिङ जाने र भिसा जितेर भाँडा धस्काउनेहरुको जुहारी चल्न शुरु भैसकेकोथियो । केही गुनासो पोख्दैथे हाइकिङ पिकनिक भयो, केही सम्झँदैथे अघिल्लो महिना भोकले कटकटीएर करिब ५ बजे साँझ छेक नगरकोटमा खाएको ककनीको भात र तिन्लाई जवाफ फर्काउँदैथे, ‘के ब्रत बस्न गा हो त हाइकिङ ?’ तर, आगोले रोक्न सक्दैन आँधीले छेक्न सक्दैन भनेझैं तय भएसी भयो भयो र काकाबा एवं पागलवस्ती दाजुले उर्दी जारी गरे : हाइकिङ जान चाहनेले भोली शनिबार बिहान २ लिटर पानि र छाता बोकेर ७ बजेभित्र पुरानो बसपार्क आइपुग्नुहोला ।
टुइटरका आदरणिय काकाबा, केही हुँडारहरुदेखी बाहेक सबैले सम्मान गर्छन वहाँलाई, आफ्नो अभिभावक ठान्छन् टुइटेले । वहाँ एवं पागलवस्ती दाजुको जानकारीलाई उर्दीमानेर ५० जनाभन्दा बढी टुइटे भोलीपल्ट बिहान पुरानो बसपार्कबाट धुलिखेलको बस टिपेर हिँडियो करिब बिहानको सवा सात बजेतिर ।
Photo : @highway_unit5

भर्चुअल्ली करिब करिब सबैजसो परिचित तर ..........पर्सन्नली धेरैजसो अपरिचित । धेरै नयाँ अनुहार केही पुराना अनुहार । केही उरन्ठ्उला अनि केही पाका । गफ्फीँदै, गाउँदै, हल्लागर्दै करिब करिब साढे आठ बजे धुलिखेल पुगियो । चिस्सीएको मौषम, धुम्मीएको दिन, निलो आकासमा सेता हुस्सुले लुकामारी खेलिरहेको धुलिखेल पुग्दा प्राय सबैका ज्यान चिस्सीएतापनि मौषमको मधुमास इन्ज्वोए नै गरिरहेका झैं नै लाग्थ्यो सबै हाइकेका फूर्ति हेर्दा । मित्र सुजन पौडेल, बैनी कविता दाहाल ((मेदीनी) तथा पेशलब्रो, राजु दाहाल लगायतका केही मित्रहरु अझै धुलिखेल आइनपुगेकाले केहीबेर धुलिखेलमै कुरेर त्यहाँबाट संगै जाने सल्लाहअनुरुप करिब १ घंटाजसो धुलिखेलको कुराइमा प्रायः सबैले खाजापानि भ्याए । धुलिखेलस्थित जिल्ला प्रसासन अगाडीका केही होटलहरु टुइटेले भरिए । ति मध्ये एउटा होटल थियो काकाबाको होटल । प्रख्यात चेन ब्यापारका हाकिम हाम्रा काकाबालाई केहीले जिस्क्याए केहीले ठट्टा गरे काकाबाको चेन ब्यापार याँ सम्मनी रहेछ भनेर ।
Photo: @sunilshubham

जे होस् यहाँबाट खाजापानि खाइयो र अगाडी बढ्यो टोली । त्यहाँबाट करिब ५ मिनेट जति अगाडी बढेपछि १००० सिंढी चढने ठाऊँ आइपुग्यो र सबैजना त्यहीँ पर्खेर अब संगै हिँडने कुरो भयो । केहिक्षणको सिंढीको पुछारको कुराइपछी करिब करिब सबैजना आइपुगियो र गिन्ति गरियो त्योनी भेज र ननभेज छुट्याउँदै । कुल ५५ जनाको गिन्ति भयो जसमा ८ जनाजति भेज निस्किए । बनेपाका मित्र बिष्णुले नमोबुद्धमा खानपानका लागि जोहो गरेका कारण भेजी र ननभेजी संख्या दिनका लागि यो गिन्तीगनागन भएको थियो । त्यसपछि टोली खुडकिलो चढन थाल्यो ।
Photo: @sunilshubham
टुइट, टाइमलाइन, एमाले, महाअधिवेशन, गुरुपूर्णिमा, बल्र्डकप, जोक्स लगायतका बिषयका किस्सा थिए गफ्फीनका लागि । गफ्फीँदै अगाडी बढ्यो टोली । करिब साढे नौ बजेछेक त्यहाँबाट बाटो लागेको हाइके टोली एकघंटाजतिमा काभ्रेभन्ज्याँङ झ्रयो । बनेपा बर्दिवास सडकखण्डको यो ठाऊँबाट अगाडी पिचैपिच बढे भकुण्डे नेपालटार खुर्कोट सिन्धुली हुँदै बर्दिबास पुगिन्थ्यो । तर टुइटेको यात्रा गन्तब्य त्यता थिएन् । पहिलो डेष्टिनेशनथियो त्यहाँबाट करिब ५ किलोमिटरपर्तिर नमोबुद्ध । राजमार्ग छाडेर अगाडी च्याप्नुपर्नेथियो । त्यो भन्दा अगाडी परिचयका कार्यक्रम भयो त्यही काभ्रेभन्ज्याँङको सल्लाघारीमा । गुरुपूर्णिमाको दिन काकाबाका टुइटर गुरुआकारब्रोबाट शुरु भएको परिचयात्मक कार्यत्रममा सबैले नाम, थर, बतन, पेशा, ब्यबशाय, रुचि, अरुचि, विवाहित, सिंगल, मिंगलदेखी लिएर हेण्डलसम्मभनि भ्याए टुइटेले । अझ निकटता थप्यो अपरिचित र भर्चुअल्लीमात्र भेटिएका टुइटेमा यसले । र यसपछि टोली नमोबुद्धका लागि अगाडी बढ्यो ।
Photo: @sunilshubham
 (अधिकाँशजसोको हेण्डल तल उल्लेख गरिएको छ, अथक प्रयासका बाबजुतपनि स्पिलिङ गलत भएकोभए कृपया कमेन्टमा सच्याइदिनुहोला, पछि सच्याइनेछ ।)

हरिया डाँडाकाँडा, नेपथ्यमा देखिएका रमाइला फाँट एवं बस्तिहरु छिचोल्दै टुइटे लस्कर हिँडिरह्यो । आकाश धुम्मीएकाले हिमाल देख्ने अवशर पाइएन तर टुइटेका गफ हिमालभन्दा तेजिला थिए । बिन्दास हिँडे सबैजना । बाटोमा भेटिएका स्थानियहरुसंग बात मार्दै, जंगलमा फलेको घंघरुका दाना टिपेर खाँदै हिँडिरहे । घंघरुको बोटमा लाग्ने त्यो फल ( नाम बिर्षे चुथ्रो हो ?? ) टिपियो खाइयो ।
कल्ले खिच्या हो यो दाबी गरौं है :P
खासमा यो आँप हो ब्राजिलले ७ गोल खाएपछि घटेर यत्रो भएकोकाठमाण्डौंका बहुचर्चित नव घरबेटी एवं टुइटरका ब्लकिस्ट अफदि इयर (अत्याधिक ब्लक खानेमा पर्ने भएकाले यो ...पाधिले सम्मान गरिएको हो :P ) कुलरिम्स (जस्लाई म कुलाराम भन्छु किनकी उसलाई कुले भनेको मन पर्दैन :P) को घंघरुको फलमाथिको यो टिप्पणीले एकछिन् हाँसो गुन्जियो त्यो माहोलमा । यहीबिच मेदीनीले चकलेट बाँडिन, बकिल साहिबाले तितौरा । अरुले चैं खासै केही बाँड्या था भएन अर्को हाइकिंङमा बाँडनुस अनि नाम लेखम्ला :P । हिंडदै डुल्दै करिब डेढबजेछेक पुगियो नमोबुद्ध । ठुलो गुम्बा रहेको त्यो ठाऊँ बौद्ध धर्माबलम्बीहरुको तिर्थस्थल अनि त्यो आसपास घुमन्तेहरुको घुम्नेस्थलका रुपमा परिचित ठाऊँ हो ।
नमोबुद्ध गुम्बा Photo: @sunilshubham
लमजुंङबाट आएका ३ बस आमा समूहका सदस्यलाई अभिभादन सहित जम्काभेटमै भएनी स्वागत गरियो ।
गुम्बा घुमियो, फिरियो, ब्यक्तिगत तथा सामूहिक फोटोशेशनका केही शत्रहरु भए त्यसपछि नमोबुद्धकै पुरानो गुम्बा भएको ठाऊँ अगाडीको एक स्थानिय होटलमा दालभातको ब्यवस्था गरेका थिए मित्र बिष्णुले । टिमलिडर पागलबस्ती दाजुले नै कताजाने बाटो भुलेपछि हामि केही टुइटे माथी गुम्बामा अल्मलिरहँदा केही चैं तल होटल पुगिसकेका रहेछन्, पछि पागलबस्ती दाजुले फोन गरेर पत्ता लाएपछि करिब १० मिनेट तल झरेर होटल आइपुगियो । करिब ५५ जनाका लागि दाल, भात, आलु काउलीको तरकारी, बन्दाकोभीको तरकारी, गुन्द्रुक भटमासको अचार, टमाटरको अचार र मासु तैयार थियो । भोकाएको रनाहामा सबै भातमा झुम्मीए ।
दातभाताय: नम:
अघिल्लो महिना नगरकोटमा लास्टाँ दालभातमा मात्र परेका केही मित्र लाइन मिचेरै बिचमा छिरे
, पछाडी बसेकाले पनि तिनको मिचाइलाई सहर्ष स्विकार गरिदिए । भेजी ननभेजी सबैजनाले खानपान सके । २२५ र १७५ का दरले क्रमशः सबैले पैसो तिरे । लास्टाँ ६ पिलेटजति थप मासु कस्ले बढी खाइदिएछ, काउन्टरमा बसेका पागलबस्ती दाजु एकछिन तालु कन्याउन थाले । पछि के कसरी मिलाए उनी नै जानुन । बहुप्रतिक्षित भात कार्जेक्रम सक्कियो । भिसा जितेर भाँडा माझ्नेहरुका प्रणेता मान्ठाहजुर र मित्र कर्मठ हाइकिंगमा भएपनि यो भातशत्रमा देखिएनन् र होटलवालाले तिन्को भाँडा माझ्नुपरेन:P 
दालभात शत्रपछि हाइके टोलि नमोबुद्धबाट पनौतिका लागि ओरालो लाग्यो । ओरालिने क्रममा केहीको गति तेज भयो, केहीको मध्यम अनि केहीको धिमा । गति अनुसारका समूह बनेँ । कोही अगाडी कोही बिचमा कोही पछाडी । अघिल्लो पंक्तीमा आकारब्रो, काकाबा लगायतको टोली, त्यसपछि दिलमाया लगायतको टोली, त्यसपछि कुलाराम र हामी सहितको टोली र अन्त्यमा कान्छा सुनिल लगायतको टोली, पाइलाका रफ्तारसंगै अघिपछि भए ।
Photo: @sunilshubham
शंखुपाटीमा लागेको साढे ३ को गाडीलाई झापालीमाइलो लगायत केहीले यात्राको माध्यम बनाएभन्ने पछि सुनिएपनि अधिकांशले पैदलयात्रालाई नै निरन्तरता दिए ।  कान्छाहरुको टोलिलाई हामिले पख्र्यौं र एउटै जम्बोटोली बन्यो करिब २५ जनाभन्दा बढी जतिको । पहीलो ३० जतिको टोली करिब ३० मिनेटजसो अगाडीका पाइलामा पुगिसकेकाथिए । सोही अनुसार पनौति पुगेर काठमाण्डौंको बस समातेर हुँईकिए त्यो टोली । पछिल्लो टोली गित
, अन्ताक्षरी, दोहरी गाउँदै सडकमा हिँडेको देख्दा गाउँले रमाइलो मानेर हेरिरहेकाथिए । जल्थाईको पोको बोकेर जान्न म त काठमान्डौं गाना गाम्ने धोको बोकेर देखी बोलो झुप्पाचुप्पा ए बोलो झुप्पाचुप्पा सम्मको गितियात्रा कार्जेक्रम करिब ५ बजे पनौति बजार पुग्दा केहीबेरका लागि स्थगित भयो । वाताबरण बनाउन प्रहरीसंग कान्छाले हातै मिलाएको देख्दा प्रहरीपनि दंग मान्दै हेरिरहेकाथिए भने एकैछिन् पनौति बजार नै झुप्पाचुपाले गुन्जायमान भएको थियो ।
Photo @gaunkomanchhey
पनौतिबजारमा चिया शत्र गरेपछि बस चढियो, बसमा फेरि शुरु बोलो झुप्पाचुप्पा । डाइबरले आएर ओर्लनुस् तपाईंहरु भन्दा केटाहरु चुपचाप, तर गाडी पनौतिबाट हिडेपछि मित्रहरु त्यही त हो डाइबरलाई 'पनौती' लाएरै फेरि शुरु भै हाले ए बोलो झुप्पाचुप्पा । ए बोलो झुप्पाचुप्पा । कोटेश्वर सम्मको करिब डेढ घंटाको यात्राअवधीभर निरन्तरता पायो यसले । घर आइपुग्दा ठ्याक्कै आठ बजेको थियो । टाइमलाइनमा गएका र नगएकाहरु दुवैले हाइकिंङ टपिक चलाइरहेका थिए । जे होस् धानिदिन्छन् हाइकेलाई नगएका नाइकेहरुले कुरै काटिदिएर भएपनि । यस्सो टाइमलाइन चिहाएँ । अनि एउटा टुइट ठोकेर बिश्राम लिएँ । टुइट त्यही थियो जुन करिब ५ घंटाबाट  मेरो मुखमा अझैपनि झुन्डीरहेको थियो : ए बोलो झुप्पाचुप्पा । तथास्तुः बाँकी अर्को साउन महिनाको हाइकिङपछि :P

हाईकिङका बारेमा गरिएको ट्विटहरुको स्टोरिफाइका लागि यहाँ क्लिक गर्नुहोस् । 


थप तश्विरहरु 





दिलमाया र सामना



Photo : @gaunkomanchhey
Photo : @gaunkomanchhey



 
कुलरिम्स, पागलबस्ती, सुजन, सुन्ना लगायत

आभा, अस्मिता, बिजय लगायत
सहभागी टुइटेहरु :
@kakabaa @aakarpost @ipagalbasti  @highway_unit5 @advctmaheshor1 @rajthapaliya @pyakurelprakash @anitasapkota @rishipoudel @wakil_sahiba @dhakal_paras @ujjwal999 @gaunkomanchhe @khurpeto @sujanstha26 @peshalbro @leo_raj33 @ruku_pokhrel1 @zanshin_luce @cooolrims @sujanpoudel @MrNawaraj @gautamab2624 @imaantha @freakamu @sunisubham @putalithapa @pluckysuraj @kpstar2014 @me22friend @deepanjana @karmath @kbtdhl @mail8sudan @dibitaryal @ikanchha @i_bishnu #kalpanaghimire @awesomitaa @_Kshitiz @avaramdam @nirandai @microfiroz @ @ekaamnepali @mphuyal67 @rockspokhrel @bzaydhital @dh_raj @wizashish @rubinamakai @prabit @Pzerooo @cooolrims @finlip #anantaPhuyal  #sangamkc & at last but not the least @Shikaruketo 
(छुटपुट, स्पेलिंग इरर वा गलत भए कृपया कमेन्टमा गएर खबर्नुहोला । सच्याइनेछ । )


Monday 14 July 2014
Posted by सिकारुकेटो

LIKE PLEASE.....

LIKE PLEASE.....
तपाईंको एक क्लिकले बिजेता बन्नसक्छ । त्यसैले कृपया माथिको फोटोमा क्लिक गरेर फोटो खोलेर (ओपन गरेर) फोटोमा लाइक गर्दिनुहोला ।

दम्पति

दम्पति
हामि जोइपोइ

धानखेतमा बाउसे गर्दै

धानखेतमा बाउसे गर्दै
असार १५ / २०७० गोलढुंगा, काठमाण्डौं

Creativity in Journalism

Creativity in Journalism
Picture published on the news of republica daily of 13 July,2013 about the training 'Creativity in Journalism organised by British Council on 8-12 July,2013

ललिता

ललिता
सुनसरीबाट प्रकाशित न्युजडटकम साप्ताहिकमा छापिएको मेरो कथा ललिता

सिकारुकेटो को हो ?

मेरो वारेमा ? मतलब म को हुँ ? निक्कैबेर घोत्लायो यो प्रश्नले । मेरो परिचय के ? गारो भयो यसको जवाफ दिन । चित्तबुझ्दो जवाफ नआउन्जेल सम्मको लागी उही सबैले दिने खालको परिचय दिँदैछु । वाआमाले राख्देको नाम पवन । थर न्यौपाने । जातले बाहुन (जुन म मेरो इच्छाले भएको हैन तैपनि हेपिनु परेको छ कतिपय अवस्थामा)ट्विटरमा @Shikaruketo सिकारुकेटो भनेर चिन्छन् मित्रहरुले । मोरंगको टंकिसिनुवारी (विराटनगर)हो मेरो घर। पेशाले रेडियो र मिडिया कन्टेन्टलाई कार्यक्षेत्र बनाएर हिँडेको ७० सालमा १० बर्ष पुगेछ । काठमाण्डौंमा डेरामा बसेर एउटा मिडियामा काम गर्ने गैससमा काम गर्छु । त्यहीँ पाएको पारिश्रामिकले आफु, श्रीमती र १ छोरीको जेनतेन गुजारा चलाएको छु । घुमफिर गर्न,नयाँ मान्छे भेटन, नयाँ कुरा सिक्न औधी रहर छ । हिँडदा, भेटदा, देख्दा समेटेका अनुभव अनुभुति एवं क्रियाप्रतिक्रियालाई कहिलेकाही यही ब्लगबाट शेयर गर्छु । यत्ति नै हो मेरो परिचय,रुची, इच्छा र अनुभव ।

सबैभन्दा बढी रुचाईएको

अब कक्षा १ मा

अब कक्षा १ मा
कक्षा १ पढन थालेँ नी म । सेन्ट मेरिज स्कुलमा छोरी कृपाको पहिलो दिन २९ अप्रिल २०१३

क्यामेरा, रोलिंग, एक्सन

क्यामेरा, रोलिंग, एक्सन
मित्र मिलन पौड्यालले कंचनपुरमा क्लिक गर्नुभएको तस्वीर

चन्द्रागिरी हाइकिङ

चन्द्रागिरी हाइकिङ
मित्र प्रमोद न्यौपानेले खिचिदिनुभएको तस्वीर
Powered by Blogger.

मैले कमाएको ~ मेरा मित्रहरु